De Camargue (in het Occitaans Provençaals: Camarga, volgens klassieke norm, of Camargo, volgens mistraliaanse norm) is het moerasgebied dat door de delta van de Rhône is gevormd.

Het is een gebied van 145.300 ha in het zuiden van Frankrijk, dat, geografisch gezien, tussen de twee armen van ligt van de delta van de Rhône en van de Middellandse Zee. Richting het oosten strekt het zich uit tot de Crau-vlakte, richting het westen tot aan Aigues-Mortes en naar het noorden tot aan Beaucaire. De Camargue strekt zich dus uit over twee departementen, de Bouches-du-Rhône en de Gard.

We onderscheiden 3 delen:

• de Petite Camargue, ten westen van de Petit-Rhône,
• de Grande Camargue, tussen de twee armen van de Rhône,
• het Plan du Bourg, ten oosten van de Grand-Rhône.

In het midden ligt het Vaccarès meer, in het gedeelte langs zee liggen zoutwatermeren.
De Camargue ligt merendeels in de gemeenten van Arles, daardoor de grootste gemeente van Frankrijk, van Saintes-Maries-de-la-Mer en van Port Saint Louis du Rhône.

Deze regio bestaat uit twee delen: het noorden met landbouwgronden en het zuiden met moerassen en zoutwatermeren, die een bijzonder ecosysteem vormen.
De vegetatie van dit ecosysteem bestaat voornamelijk uit zeekraal en uit halofiele planten (oftewel planten die zout nodig hebben om te overleven), zoals lamsoor.
Het is ook een gebied waren paarden en stieren worden gefokt, rijst wordt verbouwd en zout wordt gewonnen (zoutmoerassen).

De uitzonderlijke fauna en flora hebben geleid tot de creatie van een nationaal natuurreservaat van 13.117 ha (1927) en een regionaal natuurpark van 30.000 hectares (1970).
Jaarlijks verdampt er meer water dan dat er door regen bijkomt, de rivier vult dit verschil aan, wat voorkomt dat de regio door het toedoen van zout uitdroogt.

De Camargue is een site van groot belang, op Europees en op nationaal niveau, voor lokale vogels, voor trekvogels en in het bijzonder voor de overwinteraars, want in 2000-2005 ontving de Camargue het grootste aantal overwinteraars van Frankrijk, (122.000 vogels, tegen het Bassin d’Arcachon dat er 105.000 ontving).

Regionaal natuurpark van de Camargue
Het Regionaal Natuurpark van de Camargue is in 1970 opgericht.
De “manadiers” promoten het Camarguepaard, maar ook de AOC Taureau de Camargue, het resultaat van de ontwikkeling van twee runderrassen, de Camargue en de Brave.

De toekomst
De kusten van de Camargue ondergaan een intense en contrasterende transformatie, met gebieden van maritieme erosie rond Saintes-Maries-de-la-mer en tegenover Faraman, en gebieden van zandophoping, hoofdzakelijk bij de monding van de Grand Rhône, Beauduc en de vuurtoren van Espiguette (Grau-du-Roi). Hieraan moet worden toegevoegd dat de hele delta met zijn laagvlakten de gevolgen begint te ondervinden van de opwarming van de aarde: stijging van het zoutgehalte als gevolg van de stijging van de zeespiegel, enz.
De Camargue speelt ook een grote rol in politieke en economische belangen van verschillende belanghebbenden: regionaal natuurpark van de Camargue, ministeries, projectontwikkelaars, planologen, Salins du Midi, fokkers, landbouwers, jagers, professionals uit de toeristische sector, organisaties voor de bescherming van de Rhône, de gemeenten Arles en Saintes-Maries-de-la-Mer, regionale autoriteiten, etc.

Plaatsen in of nabij de Camargue
Aan de poorten van de Camargue en de Petite Camargue

• Arles
• Grau-du-Roi
• Beaucaire “noordelijke toegangspoort” tot de Camargue
• Tarascon “noordelijke toegangspoort” tot de Camargue
• Nîmes
• Fourques
• Bellegarde
• Aimargues
• Saint-Laurent-d’Aigouze
• Aigues-Vives
• Saint-Gilles
• Gallician
• Franquevaux
• Le Cailar

In de Camargue
De Camargue, in meest restrictieve zin, ligt tussen de twee armen van de delta van de Rhône

• Trinquetaille (wijk van Arles)
• Les Saintes-Maries-de-la-Mer
• Salin-de-Giraud
• Port-Saint-Louis-du-Rhône

In de Petite Camargue
Het Petite Camargue komt overeen, ten westen van het actuele delta, met een gebied dat eerder werd ingenomen door de verdwenen armen van de Rhône, die de kust van de Languedoc Languedocienne, tussen Beaucaire en de zee, van water voorzagen.
De historische periode heeft enkele sporen van deze configuratie behouden, waarschijnlijk met een delta die reeds aan haar kanteling naar het oosten was begonnen (in de loop der tijden zijn de mondingen van de Rhône inderdaad van het westen naar het oosten verschoven):

• de Spaanse tak die door Latijnse schrijvers werd vermeld,
• en meer recentelijk in de Middeleeuwen, de arm die onder Sint-Gillis doorliep alvorens verloren te gaan in de meren die met de zee in verbinding stonden aan de kant van de huidige Grand-Motte of van Maguelonne.

Tegenwoordig kan de Petit Rhône, die aan het verzanden is, als overblijfsel worden beschouwd van deze historische arm, althans in de bovenloop van Arles naar Saint-Gilles.

Bron van het artikel: Wikipedia